Elke dag nieuw avontuur!

We sloten onze vorige blog af met: “It’s not about reaching your destination, it’s about enjoying the journey”! En wat is dat waar… Intussen zijn we ruim 5 weken ‘on the road’ en hebben we heel veel gezien, genoten, meegemaakt en heel veel nieuwe stempels in onze paspoorten van Namibië, Botswana, Zambia, Zimbabwe, Mozambique, Swaziland en Zuid-Afrika.

De reis begon, voor ons gevoel een hele tijd geleden, in Windhoek. Vanuit daar zijn we naar het noorden gereden, als eerste naar een Cheetah-farm in Otjitotongwe. Je kunt daar cheetah’s aaien en op een ‘tour’ in een bakkie (soort pick-up) naar de wildere cheetah’s die in rehabilitatie zijn. Wat een gave beesten! Gigantisch sterk en snel! Dit was een toffe opstap naar onze wildlife-experience. Onze volgende bestemming voor de volgende dagen was Etosha National Park, hét natuurpark van Namibië. We waren het park nog geen 5 minuten in of er staken 30 zebra’s, een olifant en een witte neushoorn over! Wat een heerlijk begin van onze self-drive! Je begrijpt dat we allemaal vol enthousiasme in de auto zaten en helemaal opgingen in onze safari! Het idee was om bij te houden hoeveel dieren we hebben gezien (ook met het oog om op een speelse wijze Rosa te betrekken), maar we zijn maar gestopt… Honderden zebra’s, springbokken, kudu’s en giraffen, tientallen olifanten, twee neushoorns, een luipaard en leeuwen van hééél dichtbij! Etosha is bij uitstek een park voor self-drive. Je rijdt steeds een kilometer of 10-15 op gravel-wegen naar een waterhole, een plas met water waar de dieren vaak op afkomen om te drinken. Juist in dit seizoen (de winter) is de bebossing niet zo dicht waardoor je sneller dieren ziet en is water schaars en verzamelen de dieren zich vaak rondom de waterholes. Het was heel grappig voor Rosa om nu alle dieren uit de film ‘Madagaskar-Escape to Africa’ (die ze regelmatig op reis heeft gekeken) te herkennen en dat ze zich in het echt ook verzamelen rond een waterplas!

Na Etosha zijn we verder naar het noord-oosten gereden richting de Capivri-strip. We merkten dat we de bewoonde wereld steeds verder achter ons lieten: huizen veranderden in hutjes, strak asfalt veranderde in bobbelig asfalt met potholes (grote gaten). Dorpen met supermarkten en tankstations kwamen we bijna niet meer tegen, alleen nog familie-dorpjes die hun hutjes in een cirkel bouwen. Dus bij elk tankstation hebben we de auto volgegooid, je wist immers nooit wanneer de volgende was… Ook de dieren die we tegen zijn gekomen waren van andere orde. We hebben direct aan de Zambezi-rivier (die de grens met Angola is) geslapen, waarbij we na het eten bezoek kregen van een nijlpaard die voor ons huisje zwom. Omdat er geen omheining was werd ons geadviseerd ’s avonds niet zonder licht naar buiten te gaan vanwege de nijlpaarden en krokodillen die regelmatig de tuin in lopen… Dat houdt de spanning erin!

Next destination: Botswana! Omdat we pas laat in de middag konden vertrekken waren we de laatste die de grenspost naar Botswana hebben doorkruist. Direct na de grens rijdt je Chobe National Park in, een schitterend park vol dieren, dus oppassen geblazen op de weg. Maar aangezien het hier om 18.00uur donker is waren we genoodzaakt om 70 kilometer in een stikdonker National Park te rijden… Met gezonde spanning reden we voorzichtig richting Kasane en moesten we uitwijken voor verscheidene olifanten en een groepje hyena’s die de weg overstaken. Elke dag een nieuw avontuur!

Vanuit Botswana zijn we naar Zimbabwe gereden. Chris werd aangehouden door een ‘official’ die zich voordeed als een immigratie-beambte en voor €150,- de auto wilde registreren voor Zimbabwe. Ergens voelde het niet juist aan en na lang aanhouden bleek deze official een neppe beambte te zijn en mochten we voor €50,- het land in. Verder verloopt het bureaucratisch spel aan de grenzen tot nu toe erg voorspoedig! In Zimbabwe zijn we direct naar de Victoria Falls gereden! Omdat het gigantisch heeft geregend in de afgelopen maanden (tot overstromingen in Angola aan toe!) staat het water in de Zambezi erg hoog en is de hoeveelheid water wat bij de Victoria Falls naar beneden klettert gigantisch: 165 biljoen (165.000.000.000) liter water per minuut! Wat een indrukwekkend geweld! Omdat het zo enorm stuift is het alsof het er regent, nou beter gezegd: regent dat het giet! Met poncho’s aan lopen we rond de waterval en door de opstuivende mist zien we de enorme watermassa’s die onafgebroken honderden meters naar beneden vallen! Na een kleine stap over de grens in Zambia weer terug naar de auto en kunnen we terugkijken op een bijzonder stuk natuur! Vooral Rosa was erg onder de indruk van de watervallen en vond dit het hoogtepunt van de reis! We hebben twee nachten geslapen in een heerlijk huis in Victoria Falls en waren blij dat we even een dag niet 4 uur in de auto hoefden te zitten! In de middag hebben we nog een ontspannen rondje door het plaatsje en nabij gelegen National Park gereden. Daar moesten we stoppen voor een enorme olifant die naast de weg stond te eten. En, omdat iedereen in Etosha zijn motor uit deed in het bijzijn van dieren (zodat dieren ongestoord kunnen eten en hun weg vervolgen) deden wij dat terplekke ook. Echter, we werden iets wat ongemakkelijk omdat we vrij dicht bij de olifant stonden (+/- 10meter). Maar zolang hij rustig eet genieten wij van zijn aanwezigheid :) Toch was dit genieten maar van korte duur. Na enkele minuten draait hij zich naar ons toe en komt zachtjes op ons aflopen. We hebben geen idee wat we moeten doen. Als we de auto starten, schrikt hij dan niet? Wordt hij dan niet agressief? We besluiten af te wachten. De olifant staat inmiddels recht voor onze auto en met zijn slurf tast hij de auto af. Wat een gigantisch beest en wat voelen we ons klein en onzeker. Dan begint hij te flapperen met zijn oren en zien we dat hij niet op zijn gemak is. Hij gedraagt zich nerveus en plotseling geeft hij een schop tegen onze voorwiel! We schrikken ons helemaal te pletter! In de twee tellen die hij neemt om naar de zijkant van onze auto te lopen, starten wij onze auto en maken dat we wegkomen! Sindsdien vinden we olifanten nog steeds leuk, maar vooral op een afstand!

De dagen daarna hebben we heel Zimbabwe doorkruist naar het zuiden richting Zuid-Afrika. Zimbabwe is prima te rijden, beetje hobbelig af en toe, heel groen, veel heuvels, veel kleine dorpjes, veel te zwaar bepakte vrachtwagens en bestelbusjes! De grens naar Zuid-Afrika was voor ons een spannende. We hebben veel tegenstrijdige verhalen gehoord over een 2e keer touristenvisum voor 90 dagen. Maar met onze kinderen op de desk gingen ze gemakkelijk over stag en kregen we het visum!

In Zuid-Afrika zijn we afgezakt richting het Kruger National Park. Een totaal ander park dan Etosha! Weinig gravelroads maar strakke asfaltwegen. Weinig 4x4 auto’s maar luxewagens die caravans trekken. Een totaal andere sfeer dus… Kruger is erg groen en dicht bebost dus het is moeilijker om dieren te spotten. Desondanks zien we toch veel dieren: veel olifanten (eerst op afstand maar later toch ook weer dichtbij ;)), nijlpaarden, giraffen, zebra’s, een luipaard, visarenden en gelukkig ook de buffel die we als enige moesten om de big-5 compleet te maken! In de avonden genieten we van een gigantische sterrenhemel met een melkweg-stelsel die bijna zoveel licht geeft als de maan normaal doet!

Na 4 dagen Kruger zijn we op weg gegaan naar Komatipoort, de grens met Mozambique. Daar lieten ze ons keurig 2 uur wachten op het visum maar zonder veel gedoe zijn we de grens overgekomen. Via de hoofdstad Maputo zijn we in twee dagen langs de kust via de rijksweg (voor ons Nederlanders een smalle oneffen polderweg van asfalt) naar het noorden richting Inhambane-Tofo gereden. Daar stond ons een heerlijke strandvakantie te wachten op een bijzonder mooie plek: een huisje direct op het strand, lege stranden met bootjes, een warme Indische oceaan, heerlijk eten en drinken, buiten douchen in de zonsondergang… een waar paradijs! We genieten van het zwemmen, suppen, zandkastelen bouwen, bodyboarden en schelpen zoeken met Rosa! Een heerlijke break na 3 weken reizen, +/- 80 uur in de auto en ongeveer 4500km op Afrikaanse wegen afgelegd…

Na twee weken in het zand van Mozambique werd het toch echt tijd om af te zakken richting het zuiden. Via Swaziland zijn we terug in Zuid-Afrika aangekomen en met kleine vertraging van 2 dagen (vanwege geweldadige protesten in het noorden van Zuid-Afrika) zijn we op onze weg naar Kaapstad.

Onze laatste twee weken zullen we besteden aan het rijden van de Gardenroute, een prachtige weg langs de oceaan met veel mooie spots en activiteiten om te stoppen. Uiteraard gaan we terug naar Worcester, onze startbasis, voor de debriefing en afsluiting! Dan rest ons nog 3 dagen Kaapstad voordat we het blauwe vliegtuig weer instappen richting Amsterdam. 11 juli komt steeds dichterbij, het aftellen is nu echt begonnen…