Avontuur en uitdagingen

Hier weer een update vanuit Windhoek! De afgelopen … hebben we ongelofelijke momenten beleefd.

Samengevat: van goede asfaltwegen naar bizarre off-road-tracks, van 3 maanden droogte naar 2 nachten vol met regen, vastgereden in de modder in de middle-of-nowhere, van bergen naar de hete woestijn, van een glanzende grijze jeep naar een knaloranje stofauto, van wilde poezen op de basis naar wilde luipaarden op de basis, van dagen in de klas zitten naar dagen handen uit de mouwen...

Maar laten we starten bij het begin: de eerste reisdag vorige week van Worcester naar Noordoewer, net over de grens van Namibië. Heerlijke asfaltwegen, voorspoedige reis gehad. De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt, Juda met z’n speeltjes tussen het slapen door en Rosa heeft heel wat schoolboekjes doorgewerkt. Omdat het die volgende nacht heel veel heeft geregend waren de wegen niet al te best. Maar vol frisse moed en energie begonnen we ons eerste 4x4-offroad avontuur! Hobbel-de-bobbel, door plassen, door modder, dwars door het Ais-Richtersveld Transfrontier Park op weg naar de Fish River Canyon. Maar de stemming sloeg volledig om op het moment dat we grote watervlaktes op de weg zagen met grote modderpoelen daarom heen. We besloten rechtdoor de plas te gaan (dat is wat iedereen adviseert, en zeker met een high-clearence-vehicle als die van ons) op hoop van zegen. Maar dat pakte helaas niet goed uit: ik had geen controle meer over de auto, gleden richting de zijkant van de weg en raakte vast in de modder naast de rijbaan. Daar sta je dan, je auto gaat geen kant op, midden in de natuur, geen mens in de buurt, geen bereik op je telefoon. En dan het moment dat je de auto uit stapt en tot halverwege je kuit in de modder zakt…… De auto tot bijna aan het chassis in de modder. Boos, paniek, hopeloos… Wat nu? Wat met de kids? Hoe komen we hier uit? Ons motto was: “je hebt pas avontuur buiten je comfortzone”, nou dit was verdraaid ver buiten onze comfortzone! Na ongeveer 5 minuten de situatie op ons in te laten werken zagen we in de verte een auto aankomen en na nog eens 5 minuten nog een auto. Met vijf man hebben we de auto uitgegraven, geduwd, vol gas in de low-range vooruit 30cm, dan achteruit en dat weer herhalen. Na ongeveer 45 minuten hadden we de auto weer op de weg! Wat een enorme opluchting! We beseffen achteraf dat we enorm gezegend waren omdat we de rest van de dag vrijwel géén auto zijn tegengekomen!

Enigszins gespannen vervolgden we onze weg naar de canyon, en dat was de moeite waard! Een schitterend uitzicht stond ons te wachten op de grootste canyon van het continent, de zon kwam door op het moment dat we aankwamen, heel tof!

Na een heerlijke nacht in een guesthouse in Grünau hebben we onze weg vervolgd richting het noordwesten. Het landschap in Namibië is enorm variërend en daarom erg gaaf om door te reizen. We hebben vele honderden kilometers off-road moeten rijden maar daarmee wel het échte Afrika-gevoel ervaren! Uiteindelijk was het doel om in de Namib-desert te komen om de Sossusvlei te bekijken. We hebben geslapen in een hele toffe lodge midden in de woestijn, met kudu’s en springbokken die voor je raam lopen, schitterende zonsop- en ondergang, prachtige oranje kleuren van de woestijn, een schorpioen voor je deur bij opstaan en een ongekende stilte… We hebben Dune-45 beklommen (iets wat op Chris’ bucketlist stond) om daarna naar de deadvlei te gaan. Daarvoor moet je 5km op een zandweg je weg vinden die alleen toegankelijk is voor 4x4. Én die hebben wij, dus bandjes op juiste spanning, muziekje op, raampje naar beneden en scheuren door die woestijn! Maar helaas, het glorieuze gevoel werd snel minder toen we ook daar vastreden in het kokendhete rulle zand. Konden opnieuw geen kant op, niks geen grip op het zand. Dit keer geen paniek, we hebben geleerd van de eerste keer dus vol moed een beetje graven, en zodoende met hele kleine stukjes achteruit naar het wat stuggere zand en zodoende hebben we onszelf bevrijdt uit het hete zand! We hebben gedanst van trots J En helemaal omdat we zagen dat in de verte ook auto’s vastzaten waarbij de mensen de auto achter moesten laten! Voor de veiligheid maar een shuttle genomen om uiteindelijk wel de deadvlei te kunnen zien. En dat was een gave ervaring. Als gezin hebben we dat stuk door de droogte en hitte gelopen en de ‘dode vallei’ bekeken. Indrukwekkend… Een witte vlakte met oude, dode bomen met de oranje zandduinen op de achtergrond. Omdat we aan het eind van de middag waren kregen we prachtige schaduwkanten van de duinen er cadeau bij. Het was adembenemend! Terug bij onze accommodatie hebben we met een heerlijk diner, buiten aan de rand van de woestijn met de kudu’s op steenworp afstand (en eveneens een stukje kudu op je bord) en een heldere volle maan deze bijzondere week op een bijzondere manier afgesloten.

En zodoende zijn we op 2e paasdag aangekomen op onze nieuwe basis. Het ligt midden in de natuur, 20km ten noorden van Windhoek. De basis heeft lang stil gelegen en daardoor zijn de gebouwen behoorlijk vervallen. We hebben 2 kamertjes en Rosa een stapelbed dus iedereen is dik tevreden! De dynamiek en sfeer is echter anders. Omdat er hier maar weinig mensen zijn is het veel rustiger en heb je sneller persoonlijk contact. We houden de ramen dicht vanwege slangen en spinnen en hebben twee ochtenden op rij de sporen van een luipaard op de basis gevonden. Je kunt je voorstellen dat we wel even moesten schakelen. Maar we voelen ons niet bedreigd in onze vrijheid, met gezond verstand en relativeringsvermogen beseffen we ons dat het zelfs op de Nederlandse weg nog altijd veel gevaarlijker is dan hier op de basis :)

Intussen is onze outreach in volle gang! We zijn betrokken bij het ‘Beautiful Kidz’ project, een grote school in de community van Katutura-Windhoek, zie hier voor info: https://www.youtube.com/watch?v=-fFHzsMjvjQ. Het is een goed lopend project waarbij alle kinderen dagelijks onderwijs en eten krijgen (ontbijt, tussendoortje, warme maaltijd, tussendoortje)! Het is dus een grote aanwinst voor deze arme wijk. Rosa gaat hier ook naar school en is bijzonder snel ingevoegd ondanks dat het een totaal andere omgeving en sfeer is dan de school in Worcester. Er is veel werk te doen in het bereiden van al het eten. Marjolein helpt daarbij. Daarnaast doet ze house-visits (bij kinderen thuis kijken om hulpvragen (praktisch, fysiek en geestelijk) te inventariseren) en stukje coaching van leerkrachten in effectief begeleiden van huiswerk-klassen.  

Chris is gevraagd om een tuin te creëren op het schoolplein. Dit is een flinke uitdaging want het moet bovenop beton gemaakt worden. Het idee is om een grote plantenbak te maken die als groenentuin gebruikt kan worden. Zodoende kunnen ze dit binnen deze ministry inzetten, om kinderen van jongs af aan bekend te laten zijn met ‘gezond eten’. Middels een trappetje kunnen kinderen zelf de groenten op termijn plukken. En wat gaaf is om te vertellen: dit ‘groene’ project wordt mogelijk gemaakt door iedereen die een donatie heeft gegeven. Echt super! We zijn heel erg blij en dankbaar met alle donaties die binnen zijn gekomen, en hopen dat de investering in deze groentetuin op lange termijn zijn vruchten zal geven!  

We zullen hier tot eind mei verblijven, en weten nog niet zo goed wat we de laatste 3 weken hier gaan doen omdat de school dan vakantie heeft. We wachten af, maar verwachten in de aankomende tijd nog veel te kunnen betekenen op deze plek!